23 juli 2018 - Namib woestijn en Swakopmund

Vandaag stond een 320 kms rit op de agenda, grotendeels dwars door de woestijn van wat de Duisters vroeger 'Zuid-West Afrika' noemde.
Zodra je Damaraland verlaat, verlaat je min of meer ook het gebergte en kom je al snel in de vlakke woestijn terecht met lange, rechte gravelwegen en hier en daar een zandheuvel. Waanzinnig stoffig, warm en eigenlijk helemaal niets te beleven en dan duren die 320 kms best lang want asfalt ligt er niet, wel een gravel-/kiezelweg waar je met gepaste snelheid overheen gaat.
Af en toe zag je toch een waarschuwingsbord met een olifant er op afgebeeld, nou ik heb het idee dat dit enkel en alleen was om de toeristen zachter te laten rijden want bij zo'n bord ga je toch telkens een versnelling terug want je zou toch maar zo'n dikhuid tegenkomen. Maar in tegenstelling tot alle andere keren dat we wél olifanten hadden gezien hadden we ook enorm veel olifanten uitwerpselen gespot, dit keer dus niet, we zijn genept.
Maar onderweg toch wel een keer gestopt om een vreselijk groot uitgevallen krekel of iets wat er op leek, van dichtbij te bekijken. Op een gegeven moment staken er veel van die diertjes de weg over maar moest toch even de auto stilzetten om te kijken wat voor beestjes het nu waren, tijdens het rijden lukt dat niet.
De naam Namibië is trouwens afgeleid van de woestijn Namib, en dit is toevallig de oudste woestijn ter wereld, leuk om te weten...
Na wat uren en kilometers verder zagen we vanuit de woestijn (33 graden) ineens de kustlijn opdoemen met ver weg een hele wolkenstrook. Aan de kust was het met 18 graden relatief een stuk kouder. Verder langs de kust richting het zuiden gereden en dan eindelijk in Swakopmund aangekomen.
Daar werden we door de verhuurster ontvangen en rondgeleid door het appartement en ook weer een enorme sleutelbos mét alarm net zoals destijds in Zuid-Afrika waar het toen wel eens mis ging met het instellen van het alarm, hopelijk gaat het dit keer beter.
Boodschappen gedaan bij de Spar en nu eens lekker thuis gegeten, eenvoudig maar gewoon heerlijk op ons terras gezeten en de zon zien ondergaan.

San is nu de wasmachine aan het vullen en ik dit verhaal aan het typen, zo zijn de zaken weer eerlijk verdeeld ;-)

Patrick