18 juli 2018 - Game drive in Etosha

Geweldig, waanzinnig en niet te beschrijven. Vanochtend stond de game drive al vroeg op het programma, 6 uur opstaan, half 7 ontbijtje en om 7 uur vertrokkken we met gids Johannes richting de gate van Etosha Park.

Een game drive mét gids bleek ook dit keer weer een schot in de roos te zijn, immers zij weten waar de waterplassen zijn en onderling houden de gidsen elkaar op de hoogte waar welke dieren zijn, zonder gids mis je dit soort dingen echt.
Vrijwel snel na het verlaten van de gate kwamen we 2 olifanten tegen en een grote gemsbok (oryx), geweldig.
En vervolgens een giraffe, een marabou, zebra's, wilbeasts (gnoe's) waarbij Johannes wist te vertellen dat de wildbeasts geen goed gezichtsvermogen hebben en daardoor zoeken ze altijd gezelschap van bijvoorbeeld zebra's. Zodra die zebra's alarm slaan vanwege de aanwezigheid van een leeuw dan is de wildbeast ook gewaarschuwd, slim.
Al snel kreeg onze gids het bericht dat er leopards gespot waren, Johannes wist de weg. En ja hoor, al snel deze grote katten kunnen spotten, waanzinnig!
Wat de impala's in het Kruger Park zijn, zijn de zebra's in Etosha, er zijn er gewoon heel veel van en overal kom je ze tegen. Etosha Park is bijna 23.000 km² en vrij vlak en erg droog in deze periode en is geheel niet te vergelijken met het Kruger Park in Zuid Afrika, het zijn twee parken met verschillend soorten vegetatie en dieren maar zeker niet 'minder' dan het bekendste park van Zuid-Afrika.
In Etosha park ligt ook de pan, een grote vlakte van 4700 km² die een groot gedeelte van het jaar droog ligt en tijdens kortdurige regenval loopt de pan vol. De pan bevat veel kalk en zout en ziet er daardoor vrij wit uit, volgens de gids betekent Etosha 'grote witte plaats', nou ook weer leuk om te weten.
Hier en daar een struisvogel gespot maar ook warthogs en de kori bustard, een flinke (loop-)vogel die hoog op de poten staat, totdat Johannes de melding kreeg dat er een leeuwin met jong gezien was. We waren snel op de plek waar de leeuwin zou moeten zijn, niemand van ons zag de leeuwin behalve Johannes. En eigenlijk zag hij alleen de oortjes van het jong boven het gele gras uitsteken en de moeder moest in de buurt zijn. Bijzonder knap dat de gids dit zag want wij zagen nog steeds niets. Totdat moeder leeuwin zich liet zien en ook het jong begon te bewegen, exact op de plek waar Johannes had aangewezen, goede ogen heeft die man!
Omstreeks 10-en reden we naar Namutoni voor een pauze, een thee of koffie en even de benen te strekken.
Na de pauze pakten we nog een ander gedeelte van het park, in sommige gedeelten waren de struiken en begroeing grijs/wit van kleur en deed het wel heel winters aan, alsof het gevroren had. Dit komt omdat het een vrije lange periode droog is en het fijne witte zand uit Etosha pan als het ware aangewaaid wordt en op de takken en blaadjes blijft liggen, gaaf om te zien. Onderweg wat springbokkies, zebra's en gnoe's en uiteindelijk ook de witte neushoorn, it's amazing.
Inmiddels is wel bekend hoe deze soort neushoorn aan zijn naam is gekomen, minder bekend is dat deze witte variant niet agressief is terwijl de zwarte neushoorn redelijk agressief kan zijn, met name richting draaiende dieselmotoren, aldus Johannes.
Rond lunchtijd waren we weer terug bij onze bush camp en wat gegeten en gedronken om vervolgens weer helemaal niets te doen rond het buitenzwembad.
Internetverbinding is zeldzaam hier, toevallig hebben Nick en Sem vrijwel (beperkte) verbinding maar San en ik geheel niet, heerlijk rustig zo :-)

Patrick