30 juli 2018 - Wandelen op de zandduinen van Sossusvlei

Wow, wat was het weer een bijzondere dag. Vanmorgen weer eens vroeg uit de veren opgestaan, om half 7. Om 7.00 weggereden om vervolgens bij de lodge 4 km verderop onze bestelde 'breakfast basket' op te halen (zo hoefden we niet al zo vroeg verplicht te ontbijten). Nou, dat bleek dus een enorme picknickmand te zijn met twee thermoskannen koffie en thee, die maar net in de auto past. Daar komen we de dag wel mee door haha. Nu achteraan sluiten in de rij auto's die allemaal staan te wachten voor de Sesriem gate die om 7.45 zou open gaan. Intussen wordt je kenteken al genoteerd zodat ze straks bij het verlaten van het terrein ze kunnen checken of je het park hebt verlaten en uiteraard betaald hebt. We reden door een schitterend gebied waarna na een tijdje iedereen zich eigenlijk spreiden. De zon was al aardig op en de bergen hadden verschillende kleuren, het werd eigenlijk steeds roder. En wat echt wel even heel fijn was, was dat de weg zowaar geasfalteerd was. Even geen gehobbel. Na 45km zie je dan een hele hoge duin opdoemen, Dune 45, waar al best aardig wat mensen op aan het klimmen waren. Daarvoor veel groepen met tafeltjes voor ontbijt en zo. Het deed Pat en mij denken aan Ayers Rock in Australie. Wij hebben daar ook even gestopt om even snel alvast een broodje naar binnen te werken om iets in ons maag te hebben. Toen snel door naar het eindpunt de eigenlijke Sossusvlei (duingebied). Daar mag/kan je niet verder met de eigen auto zonder een goede 4wd. Onze auto kan ook niet op tegen dat geweld dus moesten we overstappen op een jeep (uiteraard tegen betaling, voor niets gaat de zon op). Het is dan echt even flink hobbelen en glijden voor een paar km. En koud want we zaten in korte broek! Echt een supermooie omgeving tussen al die rode duinen. Aangekomen keken we daar tegen de grootste duin aan, "Big Daddy", en ik dacht eigenlijk dat ga ik nooit redden. Snel nog maar even plassen achter een soort hekje met een gat om boven te hangen. Je moet geen gene kennen haha.
Nou daar gingen we, en hoe koud we het hadden, dat was snel over. 

Pat voorop want wij hadden al de tactiek bedacht om in elkaars voetstappen te lopen. Ik als laatste in die van Nick dus. Maar die had toch wel iets grotere stappen en ging toch wel wat sneller. Je loopt dan als het ware over de kam van zo'n duin omhoog. Niet te veel afwijken want dan glij je naar beneden. Mijn conditietraining van begin van dit jaar had toch best effect want het viel me mee. Intussen waren we al megahoog. Beneden lag dan aan de voet "Deadvlei", een wit veld met dode kameeldoornbomen, prachtig contrast. Voor de volgende verhoging hadden Sem en ik besloten om naar beneden naar de witte vlakte te gaan, maar hoe?? Sem ging voor lopend naar beneden en gelijk zijn schoenen vol haha.

Heel apart gevoel maar super gaaf. Uiteraard vond ik het eerst wel spannend zo steil en ging dus eerst op mijn billen, haha broek dus vol!

Dan maar lopen en dat was echt super leuk. Pat en Nick gingen nog wat verder en hoger maar kwamen later ook. Nou, ik zag Pat ook heel voorzichtig gaan hoor :-)
Na de nodige fotomomentjes (en het nodige water drinken) zagen we eigenlijk pas wat een end het nog terug was. Weliswaar niet meer enorm klimmen maar wel heuveltjes en door het zand en intussen werd het steeds warmer. 

We waren echt blij dat we vroeg gegaan waren! Met de jeep weer terug naar de auto en onderweg heerlijk genoten van onze ontbijtmand met potten yoghurt en al. Een duifje, met twee ringetjes dus niet echt een wilde, kwam ons begroeten en zag onze mand achterin de auto en vloog er zo in. We hebben hem op de grond gezet met brood maar nee hoor wilde weer de auto in. Eigenlijk best zielig. Vervolgens een bordje met water daar gegeven en hij bleef maar drinken. Uiteindelijk moesten we hem toch maar achterlaten en hopen dat hij de weg terug weer zou vinden. Het is al een heel verhaal geworden dus einde maar even snel samengevat: park betaald, getankt, gepint en rest van de middag weer heerlijk bij zwembad en wifipunt!!! gezeten. Straks lekker eten in de lodge verderop. Liefs, Sandra